Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/023

kie kąty sadu, jak sekwestrator. Rzucał też w dalszym ciągu lapidarne uwagi.
 — Chrzan tu należałoby plantować. Owoce nie wytrzymają konkurencyi klimatycznej nawet z Francyą. A chrzan na eksport do Włoch dałby szalone rezultaty.
 Gdy Tomek milczeniem wszystko zbywał, Ruchno wprost go zagadnął:
 — A pan agronomię studyuje?
 — Nie, jestem na politechnice.
 — Macie fabryki w majątku?
 — Nie — ale nie lubię roli.
 — To sprzedajcie ziemię.
 — Ojciec jeszcze żyje, i rządzi!
 — Aha — dziedziczność. Jeszcze jedna polska klęska. To was gubi — szlachtę na roli. Pół wieku nic nie robicie — czekacie! To wszystko: muzeum!
 — Panopticum! — roześmiał się szyderczo Tomek. — Szkoda, że pana mój stary nie słyszy!
 — Pan Gozdawa. Znam doktora tego nazwiska.
 — To mój stryj.
 — To człowiek! Był w Chicago, siedm lat temu. Zapłaciłem sto dolarów za wizytę, ale chłopca mego na nogi postawił. Potem byłem w zeszłym roku u niego w Paryżu — z żoną. Ten umie — co umie! A pan go zna?
 — Nie.
 — Szkoda.