Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/033

 — Ja nie potrzebuję egzaminów, a mój mąż skończy dwa uniwersytety.
 — Kozę paść potrafi każdy dureń.
 Terka, czerwona z pasyi, kopnęła Kreta przez zemstę, a Tomek wyjął naboje ze strzelby i wieszał ją na rogu jelenim, gdy drzwi się otworzyły — i weszła pani Feliksowa, w szlafroku, nieuczesana — płacząc z radości.
 — Tomek, moje dziecko, mój skarbie! Żyjesz!
 — Co mam nie żyć. Mama zawsze coś sobie uroi.
 — Ach Boże, życie mi wraca! Dziecko ukochane, miałeś wypadek? Co? Mów?
 — Najgorszy wypadek — to właśnie, że żyję! Żeby mama raczej zajęła się uwolnieniem mnie stąd, bo naprawdę doprowadzicie mnie do samobójstwa.
 Ale na to pani Feliksowa przybrała minę namaszczoną.
 — Ojciec tak zdecydował, Tomeczku, ojciec, najwyższa powaga i pan w rodzinie.
 — A ja mamie mówię, że gwiżdżę na rodzinę. Jestem pełnoletni i żadnych powag i »panów« nie uznaję. Będę żyć i robić, co mi się podoba, a tu z wami tkwić nie myślę.
 — Jezus, Maryo — ty bluźnisz!
 — No — więc co. Sufit się nie wali, widzi mama.
 Pani Feliksowa zaczęła napowrót płakać.