Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/035

nich co do majstrowania, bywał tem zupełnie pochłonięty. Pan Feliks miał minę niespokojną i zgnębioną. Chodził po salonie, palił papierosy i nie słyszał ani słowa z tego, co mu prawiła żona. Jakby niecierpliwie na coś oczekiwał, i widocznie z ulgą odetchnął, gdy lokaj oznajmił.
 — Moszko przyszedł do jaśnie pana.
 W progu gabinetu żyd stał — drobny, chudy, czamy — zwykły chałaciarz wiejski.
 — No i cóż? Byłeś u baby? — spytał pan Feliks.
 — Byłem. Powiedziałem, że jaśnie pan jej ten honor zrobi — pieniądze weźmie.
 — Cóż? Rada?
 — Spodziewać się — ona rada.
 — Da całą sumę?
 — Da.
 — No, a warunki?
 — Chce pierwszy numer i 7%.
 — Drogo, ale że to na krótki termin, to wezmę.
 — Ona chce, żeby pan do niej się pofatygował, o reszcie się rozmówić.
 — Do niej, ja? Przecie mówiłeś, że się naprasza z temi pieniędzmi. Mam może teraz sam prosić?
 — Niech jaśnie pan nie będzie gniewny. To prosta kobieta — ona ma subjekcyę tu się pokazywać.