Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/039

 — Dzieci ma pani sporą gromadkę.
 — Oj, dzieci na świecie nie brak! — odparła.
 — Niestety! — zaśmiał się.
 — To pan dzieci nie lubi?
 — Możebym i lubił, żeby nie dorastały na spychaczy.
 — Taki porządek świata. Pan czeka na śmierć brata — inny czeka na śmierć ojca.
 — A te na pani śmierć! — rzekł, wskazując na kilkoro drobiazgu, pod gruszami.
 — Te nie czekają mojej śmierci!
 — Oho — jakie pani ma illuzye.
 — Żadne illuzye, a prawda.
 — No, no, taki porządek świata, sama pani mówi.
 Kiwnął jej jeszcze raz głową, i wracając do siebie, w głębi duszy śmiał się z baby.
 — Jest dumna, żem ją zaszczycił przyjęciem sumy. Mogę śmiało odtargować jeden procent. Bo i poco takiej ordynarnej babie tyle pieniędzy. No — zrobiłem świetny interes. Chojnowskiego żółć zaleje, żem go ubiegł. Ten Ruchno go obębni, jak sam zechce. Można teraz śmiało Władka »pusować« do Pułaskich. Tomek zostanie w domu, długi się spłaci — no i przecie Tomasz nie wieczny. Oj, czas mi już spocząć, do Warszawy się wynieść z kapitału żyć. Napracowało się!
 Stanął pan Feliks na wzgórku, spojrzał po