Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/056

 — I z czemś jeszcze, — ze szlachecką butą, — mruknął korepetytor.
 Tomek się roześmiał — i zwracając się do pani Brzechockiej rzekł:
 — Zabawiałem was tak ślicznie i nie proszą mnie do uczty.
 — A istotnie ślicznie! — podniósł się protest panieński. — Nie damy ani jeść, ani pić, chyba pan nam zagra do tańca.
 — Na czemże zagram. Nawet fujarki o tej porze roku nie można wykręcić. Poślijcie niewolników do dworu po pianino.
 — Ja mam okarinę! — rzekł mały Zadorski.
 — Gajowy ma skrzypce, tu niedaleko, w leśniczówce! — rzekł Chojnowski.
 — Dajcie okarinę. Nigdym na tej fajce nie grał, spróbuję — a po skrzypce poślijcie.
 Panienki z wielkim zapałem zaczęły go karmić i poić, rozpalono jeszcze parę ognisk na rogach polany, gajowi i panicze równali trochę »posadzkę«, zapał ogarnął całe towarzystwo. Tomek wziął okarinę, usiadł na pniu i zaczął próbować — po chwili już grał walca.
 — Jaki pan szczęśliwy! — rzekł mały Zadorski — ja za nic nauczyć się nie mogę.
 — Ale cię pewnie muzyki uczą?
 — Ojoj, codzień mam godzinę z »Fräulein« — już trzy lata się uczę.
 — Tak, mój synu. Ciebie będą tem mordo-