Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/057

wać, bo nie masz zdolności, ale mnie to wcale nie uczyli. Taki jest system, mój synu!
 — No — gotów jestem. Bawcie się, dzieci!
 — Pan nie tańczy? — zagadnęła Terka korepetytora.
 — Nie umiem, pani — odparł z odcieniem pogardy.
 Odbiegła nadąsana, a korepetytor zbliżył się do doktora, który plondrował wśród opuszczonych jadalnych zapasów.
 — »Wesele« Wyspiańskiego! — rzekł. Tylko grajek nie Chochoł.
 — Bardzo dobry ten pasztet z zająca, — odpowiedział doktór — i nalewka na wiśnie grzeczna. Jedz pan i pij. Grunt jest syty brzuch i pełne koryto — cudze!
 Tańczono już z wielkim animuszem, ale że walc utykał na nierównym gruncie, poczęto wołać na Tomka o mazura — a właśnie gajowy przybiegł ze skrzypcami.
 Tomek ich spróbował, nastroił — i z uśmiechem zagrał żądanego mazura.
 — Skąd masz te skrzypce? — spytał gajowego.
 — A to, proszę pana, kupiłem po nieboszczyku organiście. Dałem pięć rubli wdowie.
 — Dam ci za nie dziesięć.
 — Niech panu służą.
 Zmęczona, dysząca wyrwała się z koła Mania Zadorska i padła na murawę przy grajku.