Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/058

 — Pysznie pan gra — zawołała.
 — Uhm — mam gotowy chleb — w każdej tancbudzie. Dziesięć złotych za wieczór — i co wpadnie od gości.
 — To i dziś goście powinni panu coś dać.
 — A co? A co? A co? — zanucił.
 — No! Cóżby pan żądał?
 — Pani tak pyta, jakby miała co do dania.
 — Albo nie!
 — Rozumie się, że nie możecie dać nic!
 — Jakto?
 — Wszystkie wy tu — jesteście niewolnice.
 — Masz! Znowu obelgi i urągania.
 — Wcale. Już słyszę zgrozę, żebym tak zażądał buziaka. Krzyczałybyście, jak pawice.
 — No — bo pewnie. Nie płacimy buziakami.
 — Bo co? Takie to drogie! Salomon rzekł — że usta kobiece odmieniają się, jak księżyc.
 — Cynik z pana.
 — Do usług. Ale proszę — wyraźnie rzec, coby panie dać mogły!
 — No co? Złotówkę!
 — Cudzą, bo rodzicielską. Zresztą u was wszystko nie wasze. Należycie do rodziny, do obyczaju, do towarzystwa, do wszechmocnego »wypada — nie wypada«, do męża, do dzieci w następstwie, a swojego nie macie nic. Coprawda, że oszukujecie i okłamujecie wszystko