Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/067

 — Czy ojciec znał dobrze stryja? — zagadnął Tomek zamyślony.
 — Za młodu — tak, ale potem, gdy pojechał na studya, do Paryża, tośmy się rozeszli. Dziwak był — egoista, nieużyty.
 — Właściwie zatem, skąd ojciec jest tak pewny, że nam zostawił miliony?
 — Komużby?
 — Mógł mieć kochankę, dzieci. Zresztą mógł nic nie zebrać.
 — Wiem napewno, że nawet w Paryżu uchodził za bardzo bogatego. Dowiadywałem się przecie. Żadnych stosunków ani kobiet nie było. Jestem pewny, że umarł bez testamentu.
 — Jeśli ojciec pewny — to jakbyśmy mieli pieniądze w kieszeni. Spróbujemy szczęścia w ruletę — nieprawdaż — i wrócimy tu własnym automobilem. A conto może mi ojciec da dzisiaj sto rubli.
 Pan Feliks w takiej chwili nie miał nic do odmówienia — i Tomek wetknąwszy pieniądze do kieszeni — poszedł do siebie, po drodze w korytarzu mrugnąwszy na Zuzię.
 Tej nocy świeciło się do późna w sypialni państwa. Pan Feliks nie mógł ani się położyć, ani uspokoić.
 Jak powódź — perspektywa miliona zalewała jego duszę, tworząc coraz bujniejsze myśli i marzenia, a pani Feliksowa słuchała go — niema z rozkoszy — olśniona!