Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/082

 Tomek skończył — papier położył — spojrzał na ojca.
 Z szeroko rozwartemi oczami i usty pan Feliks siedział bez ruchu, bez mowy, jakby tknięty udarem. To bladł, to czerwieniał — i nagłe zachybotał się — pochylił bezwładnie na bok — z jakimś niewyraźnym bełkotem.
 Tomek go podtrzymał, rozerwał kołnierz — ułożył omdlałego w fotelu — otworzył okno, zbiegł na dół po wodę.
 Gdy wrócił, pan Feliks powoli przychodził do siebie, ale był blady, okryty zimnym potem — i patrzał błędnie.
 — Co to — co to było! — wymówił z trudem.
 — No nic. Duszno tu — ojciec zasłabł. Proszę wypić wody.
 — No — ale co teraz?
 — Powrócimy do hotelu — niech ojciec się uspokoi.
 — Ale — co ty myślisz? Jak to? — bezradnie stary szeptał.
 — Myślę, że stryj mógł żyć jeszcze lat dziesięć.
 — Nie — nie!
 — Zatem z Zagajami jest tak — jak tu pisze?
 — Żeby żył — to możnaby było zwłóczyć — czekaliby, ale teraz — z czem wrócimy!
 — Odnajdziemy tę — jakże ją — zajrzał