Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/092

i niepokoju i spotkał Tomka na dworcu. Wydał mu się zmizerowany i z bardziej jeszcze wyraźnym grymasem cynizmu na twarzy. Przywitał go obojętnie, jakby się wczoraj rozstali, i spytał o zdrowie »Kreta«.
 Uraziło to Władka, że się oburknął.
 — Mógłbyś o matkę się dowiedzieć!
 — Pisze dość często. Zresztą wiem, że pewnie opowiada Denisce o swych snach proroczych — i popłakuje, żeby nie wyjść z wprawy.
 — Ojciec nie przyjedzie prędko?
 — A poco. Ja mam się z tobą rozmówić.
 — O czem? Pewnie trudno i wolno idą formalności. Zapewne i tam są urzędowe spadkowe terminy.
 — Uhm — są — a jakże. Tymczasem jedźmy do hotelu, żebym się przebrał i zjadł cokolwiek. Gdzie stoisz? W Europejskim?
 — Tak. Wziąłem podwójny numer i dla ciebie.
 — Roztropnieś postąpił — bo ja jestem bez grosza.
 — Posłałem wam przecie dwa tysiące rubli.
 — To już dawne nieboszczyki te twoje tysiące.
 — Bo czyż koniecznie tam siedzieć. Można polecić sprawę prawnikowi.
 — Można ją nawet polecić Św. Antoniemu