Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/101

 — Nie mam czego tak bardzo spieszyć.
 — Ileż wzięliście milionów?
 — Ojciec je liczy w Paryżu — jeszcze nie skończył. Rad jestem, żem doktora spotkał.
 — Mam nadzieję, że mi nie każesz siebie leczyć.
 — No nie. Rad jestem tylko z towarzystwa.
 — No, no — nie jestem taki naiwny, żeby w to wierzyć. Masz pewnie jakiś interes.
 — Wcale. Chciałem z doktorem nieco o stryju pomówić. Doktór go znał przecie.
 — Ja! Trzydzieści lat temu kolegowaliśmy w Sorbonie. Jeśli to znajomość!
 — A potem już go doktór nie spotykał?
 — Mogę ci zaręczyć, że do konsylium mnie nie wzywał.
 — A ja właśnie byłem pewny — że wzywał.
 — Co? Skąd to wnosisz? Może mi zostawił legat. Bardzo by był na czasie, bo mi ostatnia para spodni dziękuje za służbę — a jakoś na nowe brak mi funduszu.
 — Niech doktór o swój legat spyta Barbary Tryźnianki.
 — Co zacz jest?
 — Myślę, że doktór wie coś o niej?
 — Co mi za rebusy zadajesz. Wiem tylko o Tryźnie — że »grzechu wyzna« i »Byteń na klasztór oddaje«. Tryzna — znaczy ofiara po starosłowiańsku.