Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/106

kraju, i tych ludzi — i wsi — i natury — wszystkiego, co tutejsze.
 — Więc co?
 — Więc się lękam — czy mi tego nie będzie brak — jak to wszystko stracę.
 — Jakoś cię ten milionowy spadek dziwnie sentymentalnie nastroił.
 — Spadek. — Tomek się roześmiał i nagle zwrócił się do doktora, a oczy mu się aż zaiskrzyły.
 — Poco doktór drwi i udaje? Doktór wie, że nas stryj wydziedziczył.
 — Taak? No — proszę — taki filut! — rzekł po swojemu doktór i zaśmiał się ryhotem złośliwego Fauna.
 Tomek milczał, więc po chwili Sabiński zagadnął.
 — Będziecie mieli trochę ambarasu z tą siurpryzą.
 Nie było odpowiedzi.
 — No — więc gadaj, kiedyś zaczął. Któż spadkobiercą?
 — Doktór wie! — burknął Tomek.
 — Głupiś z tym ćwiekiem w głowie. Nie wiem nic i co mnie to zresztą może obchodzić. Twój ojciec pożyczył u mnie kiedyś sto rubli, ale jak mi nie zwróci, to się bez nieb obejdę. Chcesz mówić — dobrze, a nie — to nie.
 — Mogę mówić — od doktora dowiedzą