Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/108

 — O tem pomyślą wierzyciele.
 — No — a rodzice?
 — Warzyli piwo — niech je piją.
 Sabiński pocałował kilkakroć swoją rękę.
 — Co doktór wyrabia?
 — Dziękuję sobie, żem nie założył rodziny — i nie nahodował dzieci — tak zwanej podpory starości. I tobie toż samo radzę, bo w takim razie, nie wyrzucą cię dzieci na śmietnik.
 — Nie będę odpowiadać i cierpieć za czyjąś głupotę. Ojciec mnie się nie radził, jak długi zaciągał.
 — Żył na rachunek spadku po stryju, a ty żyłeś na rachunek po nim.
 — Tylko on używał — dłużej, niż ja.
 — Phi! może lepiej być bankrutem, w lat dwadzieścia parę — niż w sześćdziesiąt. Ty możesz jeszcze wszystko zdobyć — byleś chciał — a on — ruina!
 — Władek do niego pojechał. Może na spółkę coś wymyślą, żeby okpić kredytorów.
 — No, a ty nie masz jakiego pomysłu?
 — Z początku — jakeśmy to mydło zjedli — miałem tysiące projektów, ale teraz to niech oni radzą. Wołałbym zarżnąć paru żydów — jak im łgać.
 — Dlaczegóż ojciec sam nie przyjechał?
 — Bo się jeszcze łudzi. I tak mi obmierzł,