Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/110

 Tu stangret umilkł, a po chwili się obrócił i dodał z uśmiechem faktora.
 — Ale ona do panicza przyleci i z za dziesiątej rzeki — byle zawołać. Moja stara ją sprowadzi, jak panicz każe.
 Tomek coś zamruczał tylko. Coprawda, Zuzi miał już dosyć, więc spytał znowu.
 — A jaka jest na jej miejscu w garderobie?
 — Marciniakówna, dzióbata.
 — Pan Strażyc dawno był u nas?
 — Onegdaj. Konno przyjeżdżał. Musi, do naszej panienki się ma! Często bywa. Ale to, proszę panicza, wartałoby naszą czwórkę zmienić. A pan Chojnowski ma parę kasztanów — coby nam się w lejc zdały. Sześćset je ceni — pięcioletnie — jak jeden.
 — Mało jeszcze swoich — młodych.
 — Starszy pan, wyjeżdżając, o tych mówił. Nasze — trochę małej miary.
 — To niech starszy pan — jak wróci, tem się zajmuje. Ja mam polecenie stare sprzedać. Powiedz Żydom handlarzom.
 — Rudy Berko kupiec na nie. Jutro będzie.
 Stangret coś prawił dalej o zaprzęgach nowych i o karecie — co »jak piórko«, — ale Tomek nie słuchał — i ocknął się z zamyślenia czy drzemki — na bruku gankowym w Zagajach.