Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/120

dy warzywa — na czele kilku dziewcząt wiejskich, wśród których spostrzegł Zuzię.
 Dzień to był bardzo ciepły, ale Malecka miała zawsze na głowie czarną chustkę i nieodłączny fartuch na barchanowej sukni.
 Zuzia zobaczyła go zaraz i oznajmiła »dziedziczce«, która wbiła grabie w ziemię, otarła ręce o fartuch — i ruszyła ku domowi.
 Spotkali się przy ganku. Tomek ukłonił się sztywno i urzędowo, bez żadnego wstępu, rzekł:
 — Przychodzę z polecenia mojego ojca, który nagle zasłabł i prosi panią — o przybycie do Zagajów — dziś, zaraz, dla załatwienia interesu.
 — A cóż tak pilnego. Pan Gozdawa pozdrowieje — to załatwimy interes.
 — Ojciec miał atak paraliżu — więc kto wie, czy pozdrowieje. Polecił mi bardzo usilnie panią prosić o tę bytność.
 Malecką poruszyło to widocznie, spuściła głowę, zamyśliła się.
 — Bieda u was! — rzekła, podnosząc oczy i patrząc pytająco, badawczo na Tomka. Chłopak poczerwieniał i zbladł.
 — Tak — u nas jest źle, — odparł z odruchem szczerości — ale zaraz dodał po swojemu szyderczo.
 — Dostanie pani tanio Zagaje.
 — Mnie dosyć Drobiny, ani się pędzę na