Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/121

interesy. Ano — swoje pieniądze chcę mieć — to moje prawo. Może pan wstąpi pod dach?
 — Przeszkodziłem pani w robocie — nie chcę zajmować czasu.
 — Ja pracuję z ochoty, ale i spocznę chętnie. Gorąco dzisiaj — będzie burza.
 Tomek wszedł za nią do chłodnej sieni, potem do dużego pokoju, który widocznie służył za jadalnię — i salon.
 Proste, drewniane były sprzęty, ale wielka, niezwykła w takich dworkach, czystość.
 Na stole stał dzban mleka i bochen chleba czarnego — podwieczorek.
 — Może pan pozwoli kubek chłodnego mleka — rzekła z prostotą.
 — Dziękuję pani. Z przyjemnością — bo jeszcze nie jadłem obiadu.
 Nalała mu, podała — i sama się zabrała do posiłku.
 — Kiedy chory mnie wzywa, to ja zaraz z panem do was pójdę. Chociaż, na mój rozum, nie pomoże Zagajom — choćbym i kapitału nie żądała. W lipcu, żeby utrzymać się, trzeba gotówki dwanaście tysięcy. A potem, dalej — będzie męka, niedostatek, zgryzota dnia i nocy. Już nie siły pana Gozdawy na takie borykanie.
 — Pewnie — ale on to będzie wolał — jak stratę swego domu i tego ziemi kawałka. Jeśli pani kapitał zostawi — oszczędzi mu pani stra-