Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/122

sznego ciosu, a pieniądze pani w żadnym razie nie zginą.
 — To pan by chciał — żeby rodzicom było spokojnie? Żałuje pan ojca?
 — Nie pora go krytykować — kiedy może umrzeć lada chwila. A matka — to niedołężne dziecko — o mózgu ptaka. Jak ojca nie stanie, to ona potrafi tylko płakać. Trzeba ją będzie karmić, ubierać — ot, jak dziecko!
 — A któż się nad nią zlituje i da opiekę?
 Tomek ramionami ruszył.
 — Któżby? Niby ja. Bo brat się ożenił i służy u Pułaskich bez pensyi.
 — To pan ma szczęście!
 — Bajeczne — zaśmiał się szyderczo.
 — Ale pan by nie został w Zagajach?
 — Po śmierci ojca — za nic.
 — No — to ja tak myślę zrobić. Zostawię kapitał — a niech pan Gozdawa wyda panu plenipotencyę — i my z panem te interesa rozpatrzymy. — Pan położenie jasno widzi — i pan za rodzicami dobre słowo rzekł, choć pan by mógł być na ojca rozgoryczony i choć pan prędki umie być! — No, kiedy pana wola — możemy iść.
 Zdjęła fartuch — i poszli.
 — Marnie orzą u was! — rzekła po drodze.
 — Służba nie płacona pół roku, uprząż robocza bez obroku, bo cugowe konie owies