Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/126

 — Słowem honoru ręczę, że za rok otrzyma pani swoje pieniądze odemnie.
 — Oj, proszę pana — i ja umrzeć mogę — i pan. Tyle naszego — co dusza. Mnie pana szkoda — tyle się pan biedzi — napróżno. Ano jak pan tak chce — niech będzie. Do roku nie posłyszy pan odemnie żadnego przypomnienia. Nawet i na procent poczekam. — Wstała, ukłoniła się — i przechodząc koło niemowy, rzekła:
 — Dobra taka robota na zimowe wieczory. Jakby pani czas miała, proszę mnie nauczyć.
 — Ona nie słyszy. Głuchoniema! — rzekł Tomek.
 — A — biedna. To niech jej pan powtórzy na migi moją propozycyą. Ona, kto taka? Wyszli z pokoju i Tomek ją objaśnił.
 — To droga osoba! — pokiwała głową.
 Gdy byli na ganku, stanęła jeszcze.
 — Zrobiłam jak pan chciał — i na nic.
 — Nie rozumiem, co się ojcu stało. Musi mieć jakieś swoje kombinacye.
 — Ano — trudno — jest głową domu.
 — Do sprzedaży nie dopuścicie?
 — Nie wiem.
 — Może i lepiej — żeby sprzedano — bo jak zapłacicie Kahana inni na graty spadną. W starych tych sprzętach mól się gnieździ i stare pamiątki czasów, co przeszły i nie wrócą. Szkoda wam tego — rozumiem — ale trza