Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/129

 Była zupełnie o swój byt spokojna — utrzyma się z roboty koronek — bardziej się troskała o chorego — i stanowczo te trzy tysiące franków im odda — gdyż do nich należą.
 Tedy jeszcze raz spytał ją — czy nic nie wie o funduszu stryja — i jeszcze raz odpowiedziała przecząco.
 Spojrzeli potem na siebie i pokiwała głową z uznaniem dla niego — pisząc prędko:
 — Vous aurez une rude besogne — de les nourir tous. Vous êtes brave.
 Teraz on ruszył ramionami i odpisał, że sam sobie chleba nie umie zarobić.
 Zdziwiła się: jakto, przecie musi, trzeba. Zniecierpliwiony — zostawił ją — i wyszedł do ogrodu.
 Noc była rozmarzająca wiosennym urokiem. Tomek minął podwórze, sad — wydostał się w pole — i na skłonie rowu wyciągnął się — śmiertelnie znużony — i rozstrojony.
 Jak długo tak leżał, nie zdawał sobie sprawy — wreszcie usłyszał szelest kroków — i cichy szept: paniczu?
 Nie poruszył się, ani odpowiedział:
 Zuzia znalazła go — usiadła obok i milczała.
 — Idź stąd — wracaj do Drobiny — warknął.
 — Co ja paniczowi tu szkodzę, że sobie