Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/130

trochę posiedzę. W taką noc — nie uleżyć w pościeli. I ja mam interes do panicza.
 — No — to gadaj — i daj mi spokój.
 — Ludzie gadają, że moja pani kupi Zagaje.
 — Może ty chcesz kupić!
 — I-i-i. Panicz kpi ze mnie. Ale ja mam już sto rubli w kasie. Może panicz je chce wziąć?
 — Na co?
 — Może paniczowi potrzebne.
 — Idź do stu dyabłów!
 — Panicz zawsze po swojemu. Toć meble opisali w pałacu, paniczowi pieniądze potrzebne.
 — Słyszałaś — idź do dyabła!
 — Owa — a potem panicz znowu na mnie zawoła: Zuzia — chodź ino!
 — Idź, nie zawołam już!
 — Czemu? — szepnęła żałośnie.
 — Bo mnie tu nie będzie. Ludzie prawdę mówią. I meble sprzedadzą i Zagaje twoja pani kupi i nikogo z nas tu za mały czas nie zostanie.
 — To panicz w mieście będzie, w Warszawie?
 — Mniejsza z tem, gdzie będę. Ciebie ze sobą nie zabiorę.
 — To się wie. Ale żebym wiedziała, gdzie panicz będzie — tobym gdzie niedaleko na