Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/133

 Więc dziewczynę dostanie, ale po to nie potrzebuje tracić tysięcy — na Zagaje boć wiesz, że każdy grosz tu rzucony — to przepadły.
 — Naturalnie — jak tak myślisz — to musi wszystko przepaść. Pamiętaj — że na twojem sumieniu będzie ruina ziemi — no — i śmierć ojca. On tego nie przeżyje.
 — Co? Na mojem sumieniu! — skoczył Tomek. Najprzód był winien stryj, a teraz ja! Jedź do Strażyca — mówię ci, że podpiszę, co zechce. Może ja też jestem winien, że ojciec odrzucił propozycyę tej baby z Drobiny? Dość panuję nad sobą, żem staremu głupstw nie nagadał dotychczas — ale ty mi z kazaniami nie występuj, bo stracę cierpliwość — i rzucę ci tę całą familię na karku — i tyle mnie będziecie widzieć. Takie same masz obowiązki, jak ja.
 Władek zląkł się na seryo, prędko się wycofał i zamiast do domu posłusznie pojechał do Strażyca. Wrócił wieczorem skonfundowany i zamiast iść do ojca, wyszukał brata.
 — No i cóż. Zgodził się? — spytał Tomek ironicznie.
 — Niema go w domu. Podobno wyjechał za granicę. Służba nie wie, dokąd.
 — Bardzo sprytnie się urządził. Zjawi się w karnawale — po Terkę.
 — Co ja powiem ojcu?
 — Powiedz, że Strażyc w Warszawie. Że go tam spotka — i sam zaproponuje.