Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/145

że nigdzie we dworku nie widział Zuzi — ale zaledwie się oddalił kilkaset kroków, dziewczyna wynurzyła się z pomiędzy drzew.
 Miała w ręku zawiniątko w chustce i rozśmieszone uciechą oczy.
 — A to się panicz nie mógł nagadać z temi babami — myślałam, że się nie doczekam.
 — Co ty nosisz za kukłę?
 — Dziecko! W lesie wzięto, w chacie zgięto — na ręku płakało. To paniczowe — hodujcie!
 Podała mu, rozwinął i zdziwił się.
 — Skrzypce. Bodaj moje własne?
 — Toć mówię! — śmiała się.
 — Skąd je masz?
 — Wykradłam z pałacu.
 — No to je, z łaski swej — odnieś. Toć opisane ze wszystkiem, co jest w domu.
 — Jak panicz chce, to odniosę — ale chyba w nocy — może panicz na nich trochę zagrać tymczasem — pójdźmy za brzeźniak nad strugę, w te wikliny — tam żywa dusza ni zajrzy, ni posłyszy.
 Tomek nic nie odparł, począł, idąc za dziewczyną, cichutko stroić instrument, potem jakąś melodyę snuć, i wreszcie zapomniał o wszelkich sprawach, i bezwiednie znalazł się w pustym zakątku zarośli nadwodnych, opodal od ludzi — wśród ciszy pól.
 Stara wierzba, cudacznie pokrzywiona, tam