Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/158

brem przyjąć nie może, bo jadły tylko zacierki i kartofle — ale on chętnie z apetytem wziął się do jadła.
 Gdy skończyli, zwrócił się do niemowy i zażądał zeszytu.
 Tedy jej oznajmił, że za te pieniądze zrobił szaleństwo; wydał prawie wszystkie na stare portrety.
 Spytała, dlaczego to zrobił — czy to dobry interes, czy też te portrety mu drogie.
 — Nie — warte może dziesiątą część ceny — i ani trochę o nie nie dba. Zrobił na złość, bo mu taka przyszła fantazya.
 Pokręciła głową i popatrzała nań.
 Spostrzegł w niej w tej chwili podobieństwo do tej kobiety z dziwnemi oczami.
 Ta sama surowość i boleściwość, ta sama twardość rysów i zaciętość niemych warg.
 Zwrócił się do Maleckiej
 — Była pani do końca licytacyi?
 — Byłam. Jak pan wyszedł — wróciła pani Pułaska i kupiła wszystko. Bardzo polityczna pani, ze mną się poznajomiła, gadała, jak z równą sobie. Pytała o moją sumę.
 — Pewnie, żeby ją pani jej zostawiła?
 — No tak.
 — A ja właśnie się zdecydowałem inaczej. I ponawiam moją wczorajszą propozycyę. Niech pani kupuje Zagaje. Przekazuję pani ten cudaczny legat stryja.