Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/172

 Nie był właściwie zająkliwy, ale się w mowie zacinał — i dlatego chętnie milczał.
 Po kilku dniach Tomek zaprosił młodego Szura do siebie, i tak się zdarzyło — że Terka wpadła do pokoju brata i poznajomiła się z niemcem.
 — Co za piękność! — zachwycił się chłopak, gdy wyszła.
 — Łatwo ją będzie sprzedać! — odparł po swojemu Tomek.
 — Oboje jesteście tak rasowi!
 — Omal nie degeneraty, a w każdym razie do życia i walki już niezdatni. Ona się zda na mebel do zbytkownego salonu, a ja — wcale dla siebie miejsca na świecie nie widzę.
 — Ach, jakaż ona piękna! — powtórzył przejęty Szur.
 — Nie zakochaj się pan w niej przypadkiem.
 — Byłbym chyba ślepy — żeby za nią nie oszaleć. Przecie to cudo!
 Tomek ramionami ruszył — i na tem się rozmowa o Terce skończyła.
 Młodzi ludzie spotykali się dalej i zabawiali na mieście — i tak przechodziły tygodnie, aż zdarzyło się, że Deniska zagabnęła Tomka raz tajemniczo — z miną wystraszoną.
 — Ja nie wiem, czy mam jedną rzecz powiedzieć pani. Ja się boję ją zmartwić — ona tyle ma kłopotu z panem.