Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/175

egzaminów — i wrócę na Nowy Rok. Przecie do tego czasu nie wyjdzie za mąż? Ona jest jeszcze tak młoda — prawie dziecko!
 Tomek popatrzał nań i parsknął śmiechem.
 — Ki dyabeł! Czy pan naprawdę rozkochał się w tej kozie!
 — Pan nie może być sędzią w tej sprawie.
 — Racya. Rozumiem, że można zakochać się w czemś — w muzyce, naturze, morzu, górach, psach, koniach, polowaniu — ale zakochać się w kimś — do tego stopnia, żeby aż dla zdobycia poświęcić największy skarb — swobodę, nie — tego nie zrozumiem nigdy. Zatem — basta — nie mamy co więcej o tem mówić. Dobrze — będę jutro u pana i przyniosę skrzypce.
 Obietnica ta przypomniała Tomkowi instrument, który rzucił do szafy — i nie tknął od przyjazdu z Zagajów. Wieczorem je wydobył, struny naciągnął i spróbowawszy — już się rozochocił i rozegrał na dobre.
 Na muzykę zjawiła się Terka.
 — Tomek — nie graj — bo mama płacze! — szepnęła.
 — Także osobliwość. Ona codzień płacze.
 — Ale dziś specyalnie smutna — bo jutro Zagaje na licytacyi. Pójdziemy jutro z mamą na mszę, na tę intencyę!
 — Bardzo to Pana Boga obchodzi — i pe-