Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/181

za porozumieniem się z Tomkiem. Odrzuciła wszelkie układy. Jesteśmy zgubieni«.
 — To nieprawda? Powiedz? — powtarzała Terka.
 Ale on nic nie powiedział. Patrzał długą chwilę na depeszę — wreszcie ją cisnął — i poszedł do dalszego mieszkania.
 Pokoje przedstawiały wygląd ruiny i bezładu. W salonie, na otomanie, leżała pani Feliksowa bez zmysłów — cuciła ją Deniska — w sypialni pan Feliks dogorywał.
 Był tak zmieniony paraliżem, że Tomek się go przeraził. Jedno oko miał zamknięte powieką już nieruchomą — drugie patrzące błędnie.
 Był już jakby martwy — i najmniejszym znakiem nie okazał, że poznał syna.
 Tylko oddech nierówny zdradzał, że resztki życia tleją, i czasem poruszenie warg — że cierpi i czuje.
 Tomek wrócił do salonu, zbliżył się do matki, szeptem pytając Deniski, gdzie doktór?
 A wtem pani Feliksowa otworzyła oczy — spojrzała nań, wybuchnęła płaczem, krzykiem histerycznym:
 — To ty, ty — zabiłeś ojca!
 Dostała ataku, drgawek, jęku, szlochów, że wyszedł z pokoju, zatykając uszy.
 — Telegrafowałaś po Władka? — spytał Terki.
 — Tak — ale dopiero rano.