Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/182

 Napisał depeszę do doktora Sabińskiego — potem — nie wiedząc, co dalej robić, — usiadł w kącie, wstrząsany nerwowym dreszczem.
 Usiadła przy nim Terka i szeptem spytała:
 — Coś ty zrobił właściwie? Nie rozumiem depeszy Władka.
 Ruszył ramionami.
 — Trzeba być takim durniem, jak on, żeby tak pisać. Chciał dostać Zagaje za bezcen, a że mu się to nie udało — wścieka się na mnie i to on jest winowajcą tej chryi.
 — Mój Boże, co z nami teraz będzie!
 — A coby było — wiesz? Zostałoby dziesięć tysięcy — na nas wszystkich — a teraz będzie może dwadzieścia.
 — Ale ojciec umiera. Mama może też tego nie przeżyje. Jakiś ty zmieniony, Tomku.
 — Głowa mi pęka z bólu, całą noc nie spałem — i zastać tu taką awanturę. Czy są w domu pieniądze?
 — Nie wiem. Deniska pozamykała biuro ojca i doktorowi zapłaciła ze swoich.
 — Jeszcze dobrze, że ta jest. Rozumie się, że się wszystko zmieni w naszem życiu — ale też było to życie podłe dla wszystkich.
 Zresztą, niech się dzieje, co chce — ja się muszę położyć — i odpocząć!
 Rzucił się na kanapę w jadalni, a Terka przykucnęła przy nim — i po chwili płaczu zasnęła, jak zmęczone zwierzątko.