Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/184

 — Niech panna Deniska to Władkowi powie — mruknął.
 Dzwonek w przedpokoju się ozwał. Tomek otworzył. Był to Władek i doktór Sabiński.
 — Co się stało? — spytał Władek.
 — Ano — twoja depesza! Zobacz, co się dzieje.
 — No — ale Zagaje nam wydarłeś. Ciesz się.
 — Ja?
 — Cicho! — upomniał doktór Sabiński, i szybko poszedł w głąb mieszkania.
 Bracia nie rzekli do siebie słowa więcej, ale Tomek odzyskał swe zuchwalstwo.
 Doktór Sabiński zbadał chorych — i przyszedł do gabinetu — na cygaro.
 — A co? Źle — spytał go Tomek.
 — Owszem! Bardzo dobrze. Ojciec skończy najdalej do rana — niezawodnie. Co do matki, mniejsza pewność końca — ale niezawodna ciężka nerwowa gorączka. Będziesz swobodny niedługo czekając.
 — Tylko że mi teraz ciskają w oczy, że to ja ich do grobu powpędzam.
 — Kto się ciesielką trudni, łacno się okaleczy — mówi mądry Lao Tse.
 — Do czego to doktór cytuje, bo sensu nie widzę.
 — Dogodziłeś sobie, robiąc im na złość. Teraz niema Zagajów — niema ojca. Czy się ożenisz z Malecką?