Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/197

 W dymie totoniowym i ohydnych wyziewach piwa i tłuszczu rozpoczęły się tańce i hałaśliwa uciecha. Skrzypce dygotały w ręku Tomka, którego też jakiś dziki szał ogarnął, że nie czuł ni zmęczenia, ni atmosfery tej strasznej tancbudy, tylko grał zapamiętale:
 — Ot majster! To nie ten zdechlak Motylak. To ci siarę ma, bestya! — wołali tancerze.
 — A chłop też, szelma, gębę ma gładką. Ten ci jak ściśnie — to ha! — śmiały się »damy«.
 A Tomek, grając, widział przed sobą szpetną twarz doktora Sabińskiego, jak mu niegdyś prorokował karyerę grajka — i śmiał się zuchwale do tego widziadła:
 — Ano — gram — i co? Myśli, doktór, że mnie to żenuje? Wolę grać — tej hołocie — jak tańczyć — na cudze granie. Tańczcie, dranie, bydło — ja was tu dziś zamęczę!
 Gdy policya wreszcie rozpędziła »klientów«, Tomek miał palce od strun do krwi zdarte, i jeszcze grał, blady, z kroplami potu na czole. Puńkowski, restaurator, z rozpromienioną miną — osobiście podał mu kufel piwa i srebrnego rubla.
 Tomek piwo wypił — rubla wyrzucił w górę i nogą nadeptał.
 — Orzeł czy reszka? — spytał brzuchacza.
 — Orzeł! — odparł ten wahająco.
 Tomek nogę usunął, spojrzał — i potrącił monetę ku niemu.