Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/203

 Poznał jasne oczki i zadarty nosek małej Motylskiej.
 — Dzień dobry, panu! — powitała go rezolutnie.
 — Zamykaj drzwi, mała, bo śmierdzi na korytarzu. Ty tu czego?
 — Mamusia kazała spytać, czy panu co nie trzeba.
 — Owszem — powiedz mamusi, że mi bardzo potrzeba parę tysięcy rubli i karety.
 — Dobrze, powiem! — zawróciła się do wyjścia.
 — A gdzież mamusia?
 — My tu razem przyśli. Mamusia robotę odniosła jednej pani na trzecie piętro. Ale to zapomniałam — mamusia kazała panu podziękować.
 — Bardzo mi przyjemnie. A prosić o nic mamusia nie kazała?
 — Nie. Pomyślała chwilę i dodała tryumfująco. — A tak — kazała prosić.
 — O parę rubli?
 — Nie — o bieliznę do prania, bo dziś piątek.
 — Podziękuj mamusi — i powiedz, że jak będę miał te parę tysięcy rubli, co mi potrzeba, to będę miał i bieliznę do prania. Więc najprzód niech mi tamto da. Rozumiesz?
 Mała obejrzała się po pokoju i rzekła, wskazując skrzypce.