Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/206

biotała dziewczynka. Mamusia znalazła na podwórku.
 — Cicho, Janiu, — chodźmy już. W poniedziałek odniosę panu te koszule, i wyceruję skarpetki.
 Wyniosła się z zawiniątkiem, i po niewczasie sobie przypomniał, że nie spytał o numer domu.
 Ale nazajutrz było sucho i niezbyt zimno — poszedł od domu do domu jej szukać — i wreszcie jeden ze stróżów burkliwie mu objaśnił.
 — Motylska, wdowa z dzieckiem. A mieszka toto — w tej budzie na podwórku.
 Tomek długo stał przed tym budynkiem. Była to przybudówka z desek — przyczepiona do muru sąsiedniej kamienicy. Sprzątano do niej zapewne niegdyś graty bez wartości. Teraz miała okienko z czterech szybek — i żelazną rurę od piecyka, wyzierającą ze ściany — i była mieszkaniem ludzkiem i warsztatem pracy, bo rozlegał się z niej turkot maszyny do szycia.
 — I ludzie nazywają kobiety słabem stworzeniem — pomyślał Tomek, pukając do drzwi.
 — Proszę! — ozwał się głos Motylskiej.
 W »mieszkaniu« było tylko łóżko, maszyna do szycia i żelazny piecyk.
 Siedząc na łóżku, Motylska szyła — a mała na temże łóżku spała, wśród całej kupki srokatych kociąt — i ich matki, która mrucząc, lizała swe dzieci — i ucho dziewczynki.