Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/215

 Remisz był przekonany, że to była fantazya, ot — taki koncept — wielkiego pana — oryginała.
 — A tak — bawię się! — odparł Tomek.
 Bardzo się zmienił przez te ostatnie czasy. Schudł, rysy mu się zaostrzyły — oczy wpadły, ale były łagodniejsze i wesołe.
 Nie przestając grać, dodał:
 — Ale z pana byłby detektyw. Zawsze, wszędzie mnie wyszpera.
 — To ta pani, co u pana mieszka dała mi adres.
 — Właściwie ja jestem lokatorem tej pani, a w kamienicy podobno uchodzę za jej kochanka. Dlaczego pan się śmieje?
 — Głupie ludzie. Takie zestawienie!
 — Czy ona taka pokraczna, czy ja?
 — Myślę, że panby mógł pomiędzy damami z wielkiego świata przebierać.
 — Tymczasem trudno — bo tu takie nie bywają. Jak zostanę szoferem — to prędzej.
 — Jakto — pan będzie udawał szofera?
 — A tak — za miesiąc zdam egzamin — i będę szukał posady.
 — A ja mam do pana taką wielką prośbę — zaczął Remisz nieśmiało.
 — Może mam grać na weselu?
 — Ej, nie. Musimy jeszcze poczekać! — westchnął. — Tylko proszę, żeby pan zechciał zaszczycić swoją obecnością wieczorek tańcu-