Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/220

 — Mój Boże — dla najdroższej istoty — to głupstwo nawet życie dać.
 — Życie jest wogóle takie głupie! — rzekł Tomek — i z tem się pożegnali na rogu ulicy.
 Zanim Tomek doszedł do domu, coś mu się odmieniło w głowie, bo rozbierając się, zdecydował.
 — Mogą te Skorupy długo na mnie czekać i ta piżmowa panna też. Nie pójdę tam więcej!
 I rzeczywiście wizyty nie złożył.
 Ale w jakiś czas potem, wracając wieczorem ze szkoły szoferów, spotkał Motylską.
 — Wyszłam na pana spotkanie, bo się bałam, że pan do domu — nie wróci, a tam nowina — powitała go.
 — Jaki wuj z Ameryki, z milionem dla pani.
 — Przyszła Francuska, ta, co to czasem bywa, z wesołą wieścią, że pana matka i siostra przyjechały i bardzo pana wyglądają.
 — I pani to nazywa wesołą wieścią i leci pani z tem na ten psi czas. A cóż mnie to u licha może obchodzić. Przyjechały — to niech sobie jadą i siedzą. Było Francuzicę miotłą wygonić z jej nowiną!
 — Ona czeka na pana.
 — Psia krew. Muszę kogo zarżnąć — to mnie wsadzą na Pawiak — i tam mnie straż obroni od najścia familii. Żeby nie głód, tobym wcale do domu nie wstąpił — ano i przebrać się muszę.