Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/226

wzdrygnął się — i nie patrząc na Remisza — rzekł.
 — Kiedy on chce jechać? Na długo?
 — W niedzielę — na cztery miesiące.
 — To dobrze — daj mi pan jego adres. Zgodzę się.
 — Pan się wahał — ze względu na ślub panny Teresy?
 — Mniejsza — już się nie waham! Jadę. A teraz, muszę iść grać — już ósma.
 Wziął skrzypce i wyszli razem. Było to pod wiosnę, w poście, czuć było w powietrzu budzące się nowe życie.
 — Dawno już pan nie był u państwa Skorupskich — rzekł Remisz.
 — Będę, żeby się pożegnać.
 Remisz powiedział mu adres Tesznera i rozstali się.
 Tomek przeszedł parę ulic i wstąpił do niepozornej mleczarni. Tam nań czekała panna Irena. Usiadł naprzeciw niej i rzekł:
 — W niedzielę jadę w świat daleki.
 — Co się stało! — szepnęła przerażona.
 — Dławi mnie to położenie. Nie mogę dalej łgać i udawać.
 — A ja?! — wybuchnęła.
 — Ty może to potrafisz.
 — Ja kocham. Nic niewiem pozatem.
 — Mnie się zdaje, że Remisz się domyśla!
 — Cóż znowu! Nie. Przecie ja się dla niego