Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/227

nie zmieniłam. Przeciwnie. Jestem dla niego lepsza teraz. Mnie go żal!
 — Ale mu nie powiesz prawdy?
 — Jeśli chcesz — powiem.
 — Nie — nie chcę. — Muszę wyjechać.
 — Ale wrócisz?
 — Po co?
 Panna Irena ukryła twarz w dłonie, z głuchym jękiem. Tomek się żachnął.
 — Jak zaczniesz chryję czynić — odejdę natychmiast. O co możesz mieć do mnie żal.
 — Mój Boże — tyś mnie wcale nie kochał! — szepnęła.
 — Nie wiem, co nazywasz miłością. Pożądaliśmy siebie — i posiedli. Dalej co? Przecież nie możesz chcieć, żebyśmy dlatego sprzęgli się na dożywotnie ciężkie roboty — to jest zawarli sakrament małżeński. Rozstaniemy się, jak ludzie po uczcie — jeśli się jeszcze w życiu spotkamy, powtórzymy biesiadę i zachowamy o sobie dobre wspomnienie wiosennego upojenia. Słuchaj — mam tę noc wolną — wezmę samochód kolegi — i pojedziemy za miasto. Chcesz?
 — A jutro?
 Wstał zniecierpliwiony — tedy chwyciła go za rękę.
 — Nie gniewaj się! Cierpię! — szepnęła.
 — Wstąpię do domu — czemś się wytłóma-