Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/241

 Pastuch patrzał na to — i chwiał wielką łysą głową.
 — Cie — witerunek jakiś macie — że was Kaktus nie ruszył. Na tu, psia mać, odmieńcze! —
 — Czyje to bydło? Wasze?
 — Pasałbym — żebym tyle ogonów miał! Dworowe jest — z Żerania. A wy kto?
 — Roboty szukam. Byłem w cegielni.
 — Za białe macie ręce. Miastowy pewno?
 — Różniem bywał. Teraz ze dworu idę.
 — Roboty w tę letnią porę nie brakuje.
 — We dworze, u was znajdę?
 — Oneby rękom rade — ale wedle pensyi to ciężko. Latoś do cna zbiedniały przez to że syna, co im poratowanie dawał, straciły.
 — Przecie i wy za »Bóg zapłać« nie robicie.
 — Ja już tu jestem roków trzydzieści. Taj starej graniatej babkę już starą pamiętam.
 Wskazał batem krowę widocznie bardzo wiekową.
 — Na ordynaryi jesteście?
 — Zaśby. Wnuki już mam żeniate po świecie. Sam se żyję — na kuchni jadam.
 — Czeladzi sporo we dworze?
 — Bywało sporo. Tera przy kuniach ino dwóch chłopaków i dziewka. Dawniej ogrodnik był i karbowy i parobków pięciu i stajenny osobny i kucharka starsza. Tak się to rozpeł-