Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/242

zło. Pasałem krów trzydzieści — chowało się cieląt ośmioro — tera ino te czternaście ostało — i dwie jałówki wyprosiłem na chów.
 — Państwo dobre?
 — Dziedziczka starsza robotna była i przychylna — ano teraz »romatys« jej nogi odjął. Młodsza za dwie nie zdoli — a reszta dzieci!
 Obcy spojrzał po polach — wskazał w oddali pasące się bydło:
 — A tamto wasze?
 — Gdzie zaś. Miasteczkowe uporem pasą.
 — Nie bronicie?
 — Ktoby bronił. Z pałkami pilnują. Trocha się tam straszy — ale siły niema.
 Podreptał zawrócić graniatą od łąki — a obcy ruszył przez poła i łąki — rzucił szerokie koło — obszedł granice, i gdy o zachodzie pastuch spędzał krowy do folwarczku, znalazł go przy drodze — siedzącego pod ścianą żyta. Głowę miał zwieszoną — jakby drzemał.
 Zerwał się i rzekł do starego:
 — Spytajcie swej dziedziczki — czyby nie potrzeba dozorcy. Za małą cenę się ugodzę — miesięcznie — na próbę. Poczekam tu — u bramy.
 Minęły go krowy, potem spojrzeli nań ciekawie parobcy, wracający z pługami — aż wreszcie ukazał się pastuch z odpowiedzią.
 — Dziedziczka powiada, żebyście wstąpili do kuchni — że sie z wami rozmówi.