Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/263

dzić — zauważył pan. — Może jesteście, wypadkiem, szoferem?
 — Wypadkiem mogę być.
 — A to traf. Wypędziłem właśnie mojego, bo już zanadto kradł. Może jesteście bez miejsca. Macie świadectwa?
 Mówił urywano, z akcentem — widocznie nerwowy, niecierpliwy i udawał, że pomaga, unikając jednak dotknięcia do brudnych części.
 Tomek obręcz zmienił, obejrzał starannie maszynę i rzekł:
 — Można jechać.
 Pan sięgnął do kieszonki od kamizelki i dobył rubla.
 — Macie tu na piwo, a jeśli macie dobre świadectwa, to się zgłoście do Stradynia.
 — Dziękuję panu za rubla, ale jeśli panu do Stradynia droga, to usłużę za szofera, bo właśnie tam idę.
 — I owszem, i owszem. Pokażcie, co umiecie.
 Wsiadł do powozu. Tomek z uczuciem przyjemnem ujął za kierownik i pomknęli.
 Za lasem dwór się wyłonił okazały — nad rzeką — uwieńczony wieżą kościoła, rozpełzły szeroko — w osadę — prawie miasteczko.
 Przemknęli groblę, minęli murowany młyn — sygnał samochodu wzbudził dziki popłoch wśród ludzi i koni, i zatoczywszy ostre