Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/278

dzi kark kręci w moim nowym fachu. Ale mam dla Żerania najlepszą opiekę — opowiem pani, kto jest Wacałek, i zostawię w pani ręku niezawodne na jego staranie i wierność czary. Zresztą za lat parę i chłopcy dorosną.
 Szli chwilę milcząc. Malecka zaturbowana, chmurna, on podrażniony.
 — Mam tu do pana list od Zuzi! — rzekła.
 — A Kret żyje? — spytał, chowając do kieszeni kopertę.
 Te dwie istoty szły zawsze w parze w jego pamięci.
 — Żyje — chciałam go panu przywieźć, ale dobrze, żem się rozmyśliła.
 — Pewnie — nie mnie posiadać coś własnego przy sobie.
 — I choć to pana pewnie urazi — i tej własności nie byłoby bardzo pewnie przy panu.
 — No, jak dotychczas, mam lokatę u pani — zaśmiał się.
 — Ja sobie to porachuję potem.
 — Ejże — pani jeszcze wierzy w stryjowskie miliony! Bezpieczniej będzie liczyć, że na Zagajach wartość ziemi rośnie.
 — Ja też się nie lękam straty, ale od przybytku głowa nie zaboli.
 Wracali do dworku; obejrzała jeszcze cegielnię, krowy — słuchała jego wyjaśnień i planów.
 — Jakiby z pana mógł być gospodarz