Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/296

 — Ja — ze wsi, z ziemi. — No — i co dalej. Ja — Plichta.
 Zawahał się sekundę Tomek.
 — Ja — Gozdawa.
 — Jak? Gozdawa? Herbowy, dworowy! Co znowu? — a możeś krewny — doktora Gozdawy — co umarł parę lat temu?
 — To był mój stryj!
 — To jest hik! Rozumie się, żeś mi się wydał znajomy. Ten stryj mógł być twoim ojcem — takiś do niego podobny. No — ale co ty robisz — na hrabiowskim samochodzie?
 — Ano — kieruję, smaruję i reparuję za pieniądze. Ojciec stracił, ziemia poszła w cudze ręce — ja nie raczyłem się uczyć — a że na żebraka jestem za młody, a na bandytę brakło mi odwagi, umrzeć zaś z głodu za długo trwa — więc trzeba było wziąć się do pracy.
 — Przecie twój stryj był bogaty. Podobno dużo dał na tę fundacyę dla dzieci — ale w każdym razie nie wszystko.
 — Pan go dobrze znał?
 — Jak każdy student Polak, który pomocy, czy ratunku potrzebował. To był porządny typ. A tyś go nie znał?
 — Nie. Zerwał zupełnie z rodziną.
 — Mam jego parę wizerunków w szkicowaniu. Czy ty czekasz na hrabiego?
 — Nie — wracam sam do Palanzy.
 — Ano, to, mnie zabierz — a jak będziesz