Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/301

mógł, a gdy zajechał przed hotel, zęby mu szczękały, jak w febrze.
 Szczęściem, hrabiny nie było — więc się opamiętał, i szukając podanego adresu, wziął się w cugle, opanował.
 Za miastem prawie znalazł gmach w ogrodzie, a obok — niewielki domek — cały opleciony bluszczem. Tam mu kazano dzwonić do bramy.
 Otworzył mu stary człek — w półzakonnej liberyi — wskazał garaż — a potem milcząc, jak Trapista — zaprowadził go do domu. Siedział Tomek dość długo w jakiejś poczekalni — gdy wreszcie otworzyły się drzwi i weszła hrabina.
 Ukłonił się jej nizko, a potem, nie śmiejąc oczu podnieść — czekał rozkazów.
 — Gdzieście zostawili pana hrabiego? — spytała.
 — Poluje w Styryi.
 — Ach, tak. No, to zostanę jeszcze parę tygodni, aż się polowania skończą. Tobiasz wskaże wam mieszkanie. Potrzebujecie czego?
 — Nie. Wszystko w porządku.
 — Możecie odpocząć i używać swobody.
 Wtem z głośnem szczekaniem wpadł Wowo i rzucił się do Tomka, witając, skomląc, skacząc mu do piersi.
 Wziął psa na ręce, i uścisnął go.