Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/302

 Na martwą, jakby marmurową twarz hrabiny wybił się blask życia.
 — Ten pies do was się garnie, jak do dobrego człowieka i przyjaciela.
 — Czuje dobrze.
 — No nie. Przecie odpowiedzieliście mi kłamstwem.
 — Odpowiedziałem — jak należy w mojej roli.
 — Tak. Słusznie. Służycie hrabiemu.
 — Może zdarzy się sposobność usłużyć i pani hrabinie.
 Spojrzała nań z brwią ściągniętą.
 — Tymczasem nie będę używać samochodu.
 — Marto, dzwonią na nieszpór!
 W drzwiach stanęła owa ciotka. Tomek odrazu ją poznał z malarskiego opisu Plichty, i ciekawemi oczami objął.
 Ona spojrzała nań pobieżnie, tym specyalnym wzrokiem damy — na służącego — i nagle zwróciła się po francusku do hrabiny.
 — Kto to?
 — Szofer — odpowiedziała hrabina, i dodała ciszej: rozumie po francusku.
 — Skąd? Polak?
 — Tak. W kraju go dostaliśmy.
 — Nazwisko?
 — Nie wiem.
 Tedy się zwróciła od niego wprost.