Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/303

 — Jakie wasze nazwisko?
 Tomek się sekundę zawahał, i tknięty jakiemś natchnieniem, wyprostował się — bystro, śmiało, jej w oczy spojrzał.
 — Tomasz Gozdawa.
 Z ust obu kobiet wybiegł, jak tchnienie, okrzyk — prawie bez dźwięku. Patrzały na niego — a jemu jakby się podniosła zasłona w mózgu, i wszystko zrozumiał.
 Milcząc — zaczął się uśmiechać i czekał, co dalej powiedzą.
 Ale ciotka zwróciła się do hrabiny:
 — Ubieraj się — bo jesteśmy spóźnione na nieszpór.
 I wyszły — zostawiając go z Wowem.
 Ale on wciąż się uśmiechał — i gotów był śpiewać, tańczyć — świat cały kupować — taki się czuł dumny.
 Wyszedł przed willę, i bawił się z psem, jak malec — gdy stróż otworzył furtę przed eleganckim oficerem, który jak domowy ruszył wprost na ganek.
 Wtedy zauważył Tomka, stanął i po niemiecku zagadnął.
 — Co tu robicie?
 — Bawię się z Wowem, jak pan widzi.
 — Tak — ale kto jesteście?
 — Szofer.
 — Co, hrabia wrócił?