Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/305

 Gdy nie odpowiedziała, żachnął się niecierpliwie.
 — Marta — czy ty raczysz mnie słuchać!
 Ruszyła ramionami.
 — Wykupiłeś naszyjnik? — spytała zimno.
 — Wykupiłem, ale zapomniałem przynieść. Zresztą, po co ci on — nie nakładasz przecie na wieczór z ciotką.
 — Kłamiesz. Nie wykupiłeś i nie wykupisz.
 — No, a gdyby. Jak zrobi się o to awantura — ciotka wykupi.
 — Nie. Wiesz, że pod tym względem ciotka jest nieubłagana. Zresztą...
 Urwała, twarz jej się zmieniła nagle, jakby ujrzała w myśli straszny obraz.
 — Co, zresztą?
 — Zresztą — te pieniądze nie są ciotki własnością — rzekła po namyśle.
 — Gadanie. Jak zechce — będą jej.
 — Milcz o tem — czego nie rozumiesz.
 — Rozumiem lepiej od was. Ale mniejsza o to. Dasz mi swój samochód — na dni kilka?
 — Nie.
 — Dziękuję. Robisz się coraz uprzejmiejsza.
 — Dziwię się, że wogóle dotąd życie wytrzymuję!
 — Ta, ta, ta. Melodramat. Czego ci brak? Chyba cię gryzie ta ruda małpa?
 Hrabina wstała niecierpliwie — założyła rę-