Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/315

Dopiero za drzwiami czoło z potu otarł — i odetchnął głęboko.
 — Przedewszystkiem stracę posadę — pomyślał — wychodząc na podwórze.
 Upłynęła może godzina, gdy go znowu wezwano do gabinetu.
 Panna von Treizner siedziała u biurka zajęta pisaniem. Twarz jej niknęła w cieniu abażuru lampy, ale głos był niezmieniony — równy, spokojny, zimny.
 — Samochód jest w gotowości? — spytała.
 — Tak. Jutro o południu, mam zadysponowaną drogę do Abbazyi.
 — Jutro o dziesiątej rano macie być przed gankiem. Hrabina jedzie ze mną do Nicei.
 Ogarnęła go — jak płomień — szalona radość i spytał — bez namysłu.
 — Wowo też?
 Nie odpowiedziała, trafił go rzut oka ostry, jak policzek, na ten dziki koncept. Po chwili rzekła powoli.
 — Wasze doniesienie pozostawiłam w mojej tylko wiadomości. Nie macie żadnych żądań?
 — Ja! — żachnął się. — Jak pani to rozumie?
 — Ano — nagrody!
 Zaśmiał się.
 — Wątpię, czy jest suma na to wystarczają-