Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/319

jeszcze sprawa do załatwienia. Naszyjnik jest dotąd w rękach von Zuilena, i musi być odzyskany. Hrabina w tem występować nie może — pani to musi wziąć na siebie. Napisać list, przyznając naszyjnik jako swoją własność i pytając, w jakiej cenie został przez pana Alfreda zastawiony.
 — Zrobiłam już to. Odpisał, że mu się należy sto tysięcy koron.
 — Szantaż!
 — Zapewne. Jesteśmy bezbronne.
 — Więc pani nie zapłaci?
 — Skąd. Nie mam na to środków.
 Spojrzał na nią bystro.
 — Mówmy wszystko, szczerze. Pani jest Barbara Tryźnianka — ja jestem Tomasz Gozdawa.
 Nastała chwila milczenia. Oboje patrzyli na głaz nagrobny — i Tomek zaczął twardo:
 — Daleko jeszcze do terminu naznaczonego wolą stryja, ale ja już teraz rezygnuję z próby — i sądu pani nad sobą nie potrzebuję, bo rozumiem, co — taki jak on — nazywał człowiekiem. Byłem złym synem, złym bratem, złym przyjacielem. Rządzi mną szał lub fantazya, gwiżdżę na wszelki obowiązek, przymus, zasady i prawa. Niech więc kapitałów stryja dla mnie nie zachowuje. Może je pani śmiało użyć na odebranie naszyjnika od tego plugawego starego rozpustnika. Postanowiłem sobie