Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/331

 — Chciałem zapytać, czy — mógłbym — czem usłużyć?
 Zbliżyła się do niego, wyciągając rękę.
 — Dziękuję panu, tak bardzo. Ciotka mi wszystko opowiedziała. I, nie mogę się opamiętać, że ktoś dla mnie dobry!
 Nie zaraz odpowiedział — i ręki nie dotknął.
 Zahuczało mu w głowie, krew warem zakipiała, zęby się ścięły nerwowo. Żeby uległ — toby ją wziął na ręce i jak zdobycz uniósł — ale się pohamował widokiem jej smutnych oczu i wrodzoną hardością.
 Na tyle się zmógł, że nawet zdobył się na uśmiech lekceważący.
 — Niech też mnie pani hrabina nie przecenia. Co znowu! Daleko mi do dobrego — i nie przyszedłem po podziękę. Nie było żadnej kwestyi z policyą, żadnych podejrzeń?
 — Nie! Doktór znajomy — Polak.
 — A chory? Lepiej?
 — Niestety — raczej gorzej. Na jutro umówione konsylium.
 — Możebym mógł w nocy czuwać — wyręczyć?
 — Owszem — dziękuję panu.
 Więc od wieczora, Tomek zainstalował się obok pokoju rannego, i czekał na rozkazy. O północy panna von Treyzner skinęła nań przez drzwi.
 — Proszę — zostań pan. Hrabina musi spo-