Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/333

seryo. Chciałbym jej byt zabezpieczyć, ale ma stado łajdaków w rodzinie, którzy ją ograbią.
 Nie mam szczęścia do familii moich blizkich — zaryhotał zcicha, szyderczo. Tylko tamci nie mieli interesu w mojej śmierci — i byłem od nich bezpieczny — a ci się okpią.
 Testament mam zrobiony zawczasu.
 Tomek zacisnął pięści, że mu paznogcie wrzynały się w dłonie — ale milczał.
 — Cóż, namyśl się. Dam dla Mizzy do stu tysięcy koron. Zrobisz karyerę, chłopcze.
 — Jakto? Przecie muszę się za to z nią ożenić.
 — Rozumie się. Dostaniesz list do mego rejenta w Wiedniu — i on ci po ślubie zapłaci.
 — A ona się zgodzi?
 — Dlaczegożby nie?
 — Ano, chociażby dlatego, że mogę po ślubie tysiące zabrać a jej pokazać figę.
 — Mizzy da sobie radę z tobą.
 — A fundusz pana hrabiego kto ma dziedziczyć?
 — Siedmnaście osób dalekiej rodziny. Będą się procesować i drzeć o to — aż im nic nie zostanie. Żałuję, że tego widzieć nie będę.
 — A pani hrabina?
 — Pani hrabina, jak zechce — może się z tymi siedmnastu też procesować. Ale to mnie nic nie obchodzi. Namyśl się nad moją propozycyą — i podaj mi tu z biurka papier, tekę