Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Barbara Tryźnianka.djvu/348

rych dzieci. Szczegółów, warunków i cyfry legatu nie znam. Ciotka nie jest osobą, którejby się można pytać o jej sprawy i interesa.
 — A my — po śmierci stryja otrzymaliśmy ten papier.
 Wydobył z pugilaresu i podał jej list doktora Tomasza.
 Przeczytała — i oddała mu.
 — Nie — to nie ciotka wyda na pana wyrok.
 — Kto zatem?
 Ruszyła brwiami.
 — Za tyle lat. I pan przecie rachuje tylko na siebie.
 — Nie — ja rachuję tylko na panią. Ale gdy ten termin upłynie — za ten spadek odzyszczę Zagaje. Dla pani!
 Uśmiechnęła się lekko.
 — No nie. Chyba dla nas!
 Sięgnął po jej rękę i podniósł do ust.
 Dochodzili już do miasta — zwolnił kroku.
 — Odjeżdża pan dzisiaj? — spytała.
 — Za godzinę — na wyścigi samochodów do Berlina.
 — Jeśli pan chce, mogę wybadać ciotkę, czy coś wie o Barbarze Tryźniance.
 Ale jego ogarnęła zuchwała fantazya — odrzucił głowę — rozdęły mu się nozdrza.
 — Nie — nie chcę. Jeszcze mnie dotąd piecze wspomnienie — gdyśmy jej szukali po ca-