Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/019

 Na dyspozycyą stryja obejrzał się.
 — Dacie pieniędzy na drwa? — spytał. — Fura dwa złote.
 — Nie dam. Albo ja taki głupi!
 — To ja bez pieniędzy nie pojadę. Boh me! (Dalibóg). Trus ja do kradzieży. Raz sprobował — złapali: zaklął się drugi raz nie robić. Boję się, nie chcę!
 — Durny ty! Albo to las sieją, orzą, żną! Albo-to pan sadził! Wyrosło darmo.
 Ale Kalenik głową potrząsnął.
 — Boh me, nie pojadę! — powtórzył uparcie. — Wy diad’ku do tego sprytny, ja nie. Mnie, ani chybi, strażnik złapie.
 Stary przyjął to jako pochlebstwo. Oczy i usta przybrały wyraz pogardliwego szyderstwa i tryumfu. Ruda głowa, twarz o wstrętnych rysach miała pozór złośliwej małpy.
 — Oj sprytny ja, sprytny! Ale też i nie senny i nie hultaj. Zamłodu tom nigdy nocy nie dospał. Były też u mnie woły gładkie, kobyła jak harbuz pękata, drwa suche, a nasiona zagraniczne. A byle lato, ojoj, u mnie bywało korcy kilka gruszek i jabłek w komorze. Pan przez to nie zginął — czort pana nigdy nie bierze!
 Chłopak wyrostek, blady, z zuchwalstwem i wczesną swawolą w oczach, zbliżył się do